WAF Coronatour 2020.

Plaats gevonden op: 
maandag, 22 juni, 2020

Reisverslag van de WAF tour 22/6/20 t/m 27/6/20.

 

De Voorbereiding.

Wat hadden we weer grote plannen; de WAF tour zou dit jaar 8 dagen gaan duren en over alle oude, nieuwe, grote, kleine, bekende en onbekende passen van de Zwitsers/Italiaanse- en de Zwitsers/Franse grens gaan. WvBP had de routes al klaar en de hotels konden geboekt worden. Tot dat er uit het verre China berichten kwamen over een epidemie genaamd Corona. Op zich nog niets aan de hand zou je zeggen, China is heel ver weg toch. Alras groeide de epidemie uit tot een wereldwijde pandemie met alle gevolgen van dien. Grenzen werden gesloten en toerisme uitgebannen. Onze plannen leken in duigen te vallen. Van afblazen was echter nog geen sprake. We besloten eind mei begin juni een definitief besluit te nemen.

Op een middag kwam Anton Reilink met een andere reden bij mij op de camping. Gaandeweg kregen we het over het afblazen ven de WAF tour en trokken de conclusie dat we beter iets konden doen dan niets. Het Schwarzwald kwam ter sprake. Een redelijk alternatief. Heen- en terugweg een halve dag snelweg en de rest puur toeristisch. Netto toch 5 dagen toeren en één dag snelweg. Diezelfde avond werd het voorstel akkoord bevonden door Henk en Wim. Dus het ging door! Slechts met 4 man dit jaar omdat een aantal van ons WAFfers andere prioriteiten had voor dit jaar. één van hen, Bertus Leunk, zag de USA reis die hij samen met zijn Joke zou gaan maken door de coronacrisis in het water vallen en sluit zich alsnog bij ons aan waardoor we uiteindelijk met z’n vijven op pad zullen gaan. Na een vruchtbare en genoeglijke vergadering in Bertus zijn achtertuin waar we de taken verdelen is alles in kannen en kruiken.

De taken zijn als volgt verdeeld:

WvBP : Voorbereiding, routes en boekingen.

Bertus : Ministerie van financiën.

Anton : Voorrijder.

Henk : Bierober.

Willy : Video, reisverslag, interne en externe communicatie.

Wim mag nu eerst als een gek aan het werk om alles te regelen. Iets wat hem wel toevertrouwd is en na korte tijd hebben we de routes al in de mail en is het hotel besproken.

 

Dag 1. Hinreise 700 Km. Prachtig motorweer.

We hebben tijdens de vergadering besloten om eerst om 7 uur bij Anton en Anke te ontbijten. Anton geeft tijdens het ontbijt aan dat hij waarschijnlijk deze week nog wel een nieuwe achterband nodig is, dus daar moet ergens een uur voor vrijgemaakt worden. Ook Henk geeft schoorvoetend aan mogelijk niet over te komen met zijn rubber. Na de koffie met heerlijke broodjes (bedankt Anke) rijden we om iets na half acht weg. Met enkele stops voor brandstof en de inwendige mens verlaten we na een kleine 500 Km de snelweg. We duiken het noordelijke deel van het Schwarzwald in en via mooie slingerwegen met zowaar al enkele haarspeldbochten komen we om kwart over zes aan bij Hotel Anker in Simmersfeld. WvBP heeft voor dit (motor)hotel gekozen omdat het garages voor de motoren en een biergarten heeft. Bovendien kunnen we vanaf hier heerlijk toeren. Bij aankomst natuurlijk eerst het traditionele aankomstbier wat eenieder weer goed smaakt. Na nog enkele biertjes moeten we aan tafel voordat de keuken sluit. Dan maar na het eten douchen tussen de avondbiertjes door. Ook nog even bij een BMW en een Triumph het versnellingspedaal wat hoger gesteld omdat beide rijders nieuwe laarzen hebben en deze nog wat hoger zijn. Als om 11 uur de tap dicht gaat besluiten we om maar naar bed te gaan met de afspraak: 8 uur ontbijt, negen uur rijden. We maken ook kennis met de waardin die Nederlandse is. Ze komt uit Ootmarsum en is door de liefde tijdens haar vakantiewerk in Schwarzwald blijven hangen.

 

Dag 2: Nord Schwarzwald 328 Km. Warm, later heet.

7.15 Loopt de wekker af. 8.00 uur ontbijt lekker en goed verzorgt. Om 8.45 hebben we allemaal de helm op dus: gaan! Vandaag een zeer gevarieerde route met werkelijk van alles wat. Prachtig lange doorlopende bochten, kleine landweggetjes en natuurlijk ook een stuk gravel. Dat hoort er ondertussen bij zoals het behoudenaankomstbier. We drinken vandaag, zoals de hele week trouwens, koffie bij een bakkerij. Deze zijn tenminste open als wij koffietijd hebben. ‘s Middags lunchen we met een kebabschotel. Poeh poeh, een hele maaltijd die alleen door Bertus compleet wordt verorberd. Om tien over vijf komen we weer terug bij het hotel waar we beginnen aan de traditie. Na het eerste biertje ga ik alvast naar boven om het dagboek bij te werken over de eerste twee dagen. Douchen onder de perfecte douche, hard, heet en ook belangrijk de handdouche blijft gewoon op de goeie hoogte. Dat is bij Anton en Wim wel anders; die nemen nu gelijk duckt tape mee naar boven. Na het douchen eerst even contact met het thuisfront onder het genot van een biertje. Na nog enkele biertjes kunnen we aan tafel voor het avondmaal. We besluiten de maaltijd met koffie. Nee, géén likeur of cognac. Gewoon weer biertjes. Ook deze avond maakt de waard ons duidelijk dat het bedtijd is.

 

Dag 3: Kirschtorte-tour 330 Km. Weer: net als gisteren .

We hebben er duidelijk weer zin in, al om 8.31 rijden we weg bij het hotel voor weer een mooie route. Vandaag worden we geplaagd door wegafsluitingen en omleidingen. Bij sommigen negeren we de borden en blijkt het mee te vallen. Bij twee andere wegafsluitingen lukt dit niet en moeten we kiezen voor een alternatief. Achteraf dom natuurlijk, maar we kiezen beide keren voor de kortere oplossing zodat we uiteindelijk al om 4 uur weer bij het hotel zijn. Hierdoor hebben we bij terugkomst slechts 251 Km op de dagteller. We hebben geen Schwarzwalder kirschtorte gehad maar tijdens onze laatste stop dit gecompenseerd door een Schwarzwalder kirschbecher, een tamelijk grote sorbet die er bij deze hitte best in ging. Daar ik de laatste dagen problemen ondervind bij het terugschakelen vraag ik Wim om mijn motor eens te proberen om uit te zoeken of de fout in mij of in de motor zit. Bij terugkomst is Wim zoals gebruikelijk kort en bondig. Met “t lig nit an oe” ben ik gerustgesteld. Er zit immers nog garantie op. De beide achterbanden worden geïnspecteerd en blijken nog wel even mee te kunnen. Voor het vervolg van deze dag verwijs ik naar gisteren.

 

 

Dag 4: Koekoektour 351 Km. Weer: heet.

We zijn al weer vroeg vandaag. Al om 8.45 rijden we weg bij het hotel. Het valt ons op dat de route verdacht veel lijkt op die van gisteren. Na controle blijken de eerste 40 Km inderdaad identiek te zijn. Het waren wel 40 mooie Kms overigens. En niet alleen de eerste 40 Km overigens. De hele dag prachtige wat grotere wegen met relatief weinig verkeer. Naast de gebruikelijke stops voor brandstof en inwendige mens maken we het vandaag wel heel bont. We stoppen bij ‘s werelds grootste koekoeksklok en ook nog eens bij een grote klokken en souvenirwinkel. Komt mooi uit want hier kunnen we ook gelijk wat snuisterijen voor het thuisfront kopen daar er in Simmelsfeld alleen maar een supermarkt is. En niemand wil met lege handen thuiskomen al was het maar om de deelname voor volgend jaar veilig te stellen. Uiteindelijk zijn we om 6 uur weer “thuis” waar we aan het normale ritueel beginnen. Dit klinkt misschien saai maar is het met name door de mooie, en soms sterke, verhalen zeker niet. De uren vliegen werkelijk voorbij. Voor de laatste dorst nemen de rokers nog een biertje mee naar boven om op Henks balkon er nog een te roken en drinken. Na nog geen 3 minuten komt er 2 kamers verderop een saggerijnige Duitser naar buiten of het niet rustiger kan want hij wil morgen motorradfahren. Reactie van ons: Wir auch, wir fahren um 8 uhr 30. We hebben de beste man de volgende morgen niet aan het ontbijt gezien.

 

Dag 5: Südschwarrzwaldtour 342 Km. Mooi weer 1 buitje.

Gisteren is ons door iedereen van het hotel op het hart gedrukt dat we uiterlijk om 6 uur ‘s avonds aan tafel moeten want we gaan BBQen. Daarom zitten we al voor achten aan het ontbijt om precies om half negen weg te rijden. (’s oams nen kearl ’s mons nen kearl of nit dan). Dat moet ook wel, want met 342 Km voor de band en graag om 5 uur terug zijn we de tijd nodig. Het begint haast op werken te lijken. Vandaag weer een route over iets grotere wegen waardoor we lekker opschieten. Nog wel even wat oponthoud door een bui waarvoor we zelfs het regenpak aantrokken. Toen we het pak eenmaal aanhadden nam de regen al af en als we 5 minuten langer geschuild hadden waren we die plastic zweetkleding helemaal niet nodig geweest. Maar dat is achteraf. Het was vandaag zeker voor de iets grotere wegen erg rustig zodat we al om 10 voor 5 de garage inrijden. Natuurlijk eerst een biertje. Maar de lucht trekt dicht, het begint te waaien te rommelen en te regenen. De directie van Hotel Anker had hier al op gerekend en de BBQ wordt in één van de zalen als een buffet opgediend waarbij het vlees en de andere warme gerechten uit de keuken komen. We laten het ons hierdoor niet minder smaken. Tijdens ons aperitief hadden we ons al gedoucht dus hebben we een lange avond voor de boeg. Niet dat dat een probleem is.

 

Dag 6: Rückfahrt 700 Km. Mooi weer met 1 klein buitje.

Precies om halfacht zitten we aan het ontbijt. Bertus moet nog even afrekenen en dan nemen we afscheid van de waard en zijn vrouw. Om kwart over acht rijden we weg. Het plan voor vandaag is om eerst 60 Km toeristisch te rijden en bij Karlsruhe de snelweg te pakken. Na 200 Km zullen we de snelweg verlaten om nog 200 Km toeristisch te rijden in het Moezel/Pfalz gebied om dan de snelweg naar huis te nemen.

Tot zover het plan. Nu de praktijk. De eerste 60 Km toeristisch rijden we keurig in een uur weg en we drinken koffie bij een bakker. Hier valt het iemand op dat Antons achterband een witte vlek krijgt. Inspectie leert ons dat mits niet al te hard gereden het huis haalbaar moet zijn. Na veel zoekwerk komen we eindelijk in Karlsruhe op de juiste snelweg die ook nog vol met blik blijkt te staan. Gelukkig is dit van korte duur en kan het gas open. 200 Km verder verlaten we de snelweg voor een bakkie om vervolgens het Moezelgebied in te gaan. Mis! Antons band is nu tot op het staaldraad versleten en verder rijden is onverstandig. Als we met z’n vijven op de knieën bij de band liggen komt een hulpvaardige Duitser ons een adres geven waar de band gewisseld kan worden. Het is onderhand na twaalven en de tijd dringt om dat in Duitsland de winkels op zaterdagmiddag gesloten zijn. Bij het opgegeven adres is geen band te krijgen. Oeps, goede raad is duur. Bij een benzinepomp krijgen we een ander adres. Een BMW specialist nog wel! Snel rijden we er naar toe. Deze beste man met z’n Malle Pietje winkel blijkt ook niet wat te hebben. Dikke sh#t natuurlijk. Na enige minuten komt junior met een band aanlopen een tweedehandsje maar nog prima te gebruiken en voor een prijs, bijna voor niks. Tijdens de vakkundige montage gaan we in conclaaf hoe de rest van de reis gaat verlopen. We zijn het snel eens, eerst wat eten daarna de snelweg naar huis met dank aan Toon. Zo gezegd zo gedaan. Met elke 100 Km een stopje zijn we om kwart voor zes bij de Biester voor een afscheidsijsje. Tijdens het ijsje begint het te betrekken en we vertrekken zo snel mogelijk om droog thuis te komen. Op het moment dat ik de garage inrij begint het te regenen met bakken uit de lucht. Maar ik ben droog binnen. Enkele anderen hebben dit zeker niet gered. Het is goed weer thuis te zijn na 6 dagen. Bovendien hebben we geen van allen een krasje of schrammetje opgelopen en dat is ook wel eens anders geweest. Het was weer een waar WAF feest!

Met dank aan Anton, Bertus, Henk, Wim en mijzelf, Willy.

 

De “WAF”, wat is dat eigenlijk?

Jaren geleden is het begonnen met drie mannen die elkaar ook al van vroeger kenden en besloten om zo nu en dan al dan niet met partners een motorreisje te maken. De drie waren:

Wim Paalman (van ’t bonte peard)

Anton Reilink (uut ’n diek)

Freek Wilmerink (van kaman)

De behoefte aan wat langere reizen ontstond in de loop der jaren waarna de dames hiervoor afhaakten. (De drie maken nog steeds kortere reizen met partner.) Met drie is eigenlijk een beetje weinig en ze besloten andere gelijkgestemde motorrijders van binnen de MAC uit te nodigen om deel te nemen. Onderhand Rijden regelmatig mee; Dik Kappert, Henk Podt, Bertus Leunk, Marcel en Ed Luttenberg en ondergetekende Willy Veneklaas.

Zoals gezegd; je kunt alleen mee op uitnodiging. Er worden slechts nieuwe rijders uitgenodigd als er uit het oorspronkelijke bestand (tijdelijk) opzeggingen zijn. Wanneer kom je in aanmerking om mee te mogen. Je moet ongeveer de zelfde rijstijl hebben. Je moet ongeveer de zelfde humor hebben. Je moet sterke verhalen meenemen. En je moet er tegen kunnen dat alles, dus eten, drinken, overnachtingen en brandstof dus met uitzondering van echt persoonlijke dingen, uit één pot worden betaald door de penningmeester. (sometime you give, sometime you take).

Dit alles maakt het meerijden met de WAF tot een groot feest.

Tiger Willy juli 2020.

 

 

 

 

 

Back to Top